ΠΑΛΑΙΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ & ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ

Μετά την έκθεση του Παύλου Μοσχίδη, το Παλαιοντολογικό- Ιστορικό Μουσείο Πτολεμαϊδας εγκαινιάζει το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου και ώρα 7μ.μ. στο Τμήμα Πινακοθήκης την έκθεση του ζωγράφου Μανώλη Δραγώγια. Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 16 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 3 Μαρτίου 2008.

Για το Μανώλη Δραγώγια

Ο Μανώλης Δραγώγιας γεννήθηκε στην Λευκοπηγή Κοζάνης το 1933. Μαθητής στο δημοτικό σχολείο ξεχνιέται σε μοναχικούς περιπάτους και θαυμάζει τις φορητές εικόνες του ζωγράφου Θωμά στον Άγιο Παντελεήμονα, μια μικρή Εκκλησία στα βόρεια του χωριού. Το γαλάζιο που περιβάλλει σαν αύρα τους Αγίους, τον κρατά ώρες και τον υποχρεώνει στις πρώτες χρωματικές εμβαπτίσεις και μεταφυσικές εμβαθύνσεις με μια λέξη στο πανηγύρι των χρωμάτων και των φωτοσκιάσεων. Απ΄αυτά είναι γεμάτο το μυαλό που ολοένα ξεφεύγει από τα μέτρα, τις συνήθειες, και τις διαφυγές της ηλικίας.
Στο ταβάνι του πατρικού σπιτιού σχηματίζονται σχήματα από την υγρασία κάθε που βρέχει. Ανάσκελα τα χαζεύει με τις ώρες . Είναι οι πρώτες φυσικές ζωγραφικές συνθέσεις τις οποίες μελετά. Αργότερα η αναδρομική μνήμη θα τα συσχετίζει με σχέδια και πίνακες του Νταλί.
Το 1962 φεύγει στην Γερμανία και εγκαθίσταται στο Αμβούργο. Εργάτης στην επεξεργασία μαλλιού, ταυτόχρονα εμβαθύνει στην ζωγραφική σε εργαστήρι του Αλ. Γκέοργκυ για ενάμιση χρόνο. Μαθαίνει την τεχνική της σπάτουλας και εκεί δέχεται τις επιδράσεις του εμπρεσσιονισμού.
Το 1964 επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη. Διδάσκει σχέδιο στην ιδιωτική σχολή Κοραή.
Αλλεπάλληλες εκθέσεις σ΄ όλο τον μακεδονικό χώρο. Eπιστρέφει στις πόλεις ό,τι του χάρισαν αυτές : τις μνήμες, τα τοπία, τους ανθρώπους. Τοπία της Κοζάνης, της Βέροιας, της Καστοριάς, του Γράμμου, της Χαλκιδικής. ¨Έχει για δασκάλους τον Αϊβαζόφσκι, Ρώσο Ζωγράφο πριν την επανάσταση, με τις θαλασσογραφίες του και του Σίσκιν στη ζωγραφική του δάσους.
Θα μείνει εκεί μέχρι το 1980.Τότε είναι που μετακομίζει στη μικρή οδό Λούη που εκβάλλει στην Πλατεία Ναυαρίνου.
Το 1987 κλείνει τον ΠΑΛΜΟ στην πόλη και μεταφέρεται στη κοινότητα Κάτω Σχολάρι 20 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη. Εκεί αποτραβιέται από την τριβή του κέντρου της μεγάλης πόλης για να αναπολήσει τα χρώματα της γης, του ουρανού, της θάλασσας, τις πέτρες, τα καΐκια, τα φαγωμένα σχοινιά, τους ταρσανάδες, τους κορμούς δέντρων που έφαγε ο καιρός και τα τοπία του μακεδονικού και ιδιαίτερα του δυτικομακεδονικού χώρου.
Εν τω μεταξύ τον γνώρισε ως ζωγράφο εκτός από την Μακεδονία και η άλλη Ελλάδα. Όταν εκθέτει στον Παρνασσό στην Αθήνα πάντα επιστρέφει με άδεια χέρια.
Η επιστροφή του ζωγράφου από τους χώρους των εκθέσεων στο εργαστήρι του με άδεια χέρια είναι η επιβεβαίωση ότι με τις δυνατότητες του μπαίνει στα σπίτια, ανοίγει τους μουντούς χώρους της αστικής κατοικίας και στα διαμερίσματα, τα παράθυρα της φύσης για μια διαρκή, ακίνητη αναπόληση.
Ο ζωγράφος επανέρχεται στο γενέθλιο τόπο του συνεχώς. Η αμφίδρομη διαδρομή που αναφέραμε είναι μια ανάγκη ζωής για να αναγεννηθεί. Στο Δημαρχείο Κοζάνης οι πίνακες του ξεχωρίζουν από τους άλλους με την αισθαντικότητα και τον λυρισμό τους. Στο Λαογραφικό Μουσείο της, στον δεύτερο όροφο, στο χώρο των τοπικών επαγγελμάτων, υπάρχει μια μεγάλη τοιχογραφία δωρεά του ζωγράφου. Επιφάνεια πολλών τετραγωνικών μέτρων, όπου ξεδιπλώνεται ο βίος της πόλεως Κοζάνης, ένα ζωγραφικό συναξάρι που ξεκινάει από τις απαρχές του αιώνα και φτάνει μέχρι σήμερα, στην αναπτυγμένη πλην απρόσωπη πόλη. Ο ζωγράφος διηγείται τον 20 αιώνα της Κοζάνης.
Στο άλλο μουσείο του Μακεδονικού αγώνα, στην καρδιά Μπούρινου, ζωγραφίζει μεγάλες συνθέσεις, πολυπρόσωπες, με σκηνές από το Μακεδονικό αγώνα και την ελληνική ιστορία. Τα τοπία, οι άνθρωποι, είναι οικείοι. Δικοί του. Χρησιμοποιεί μοντέλα τους σημερινούς απόγονους εκείνων των αγωνιστών.
Στους ζωγραφικούς χώρους και τρόπους του Δραγώγια μπαίνεις όπως στα όνειρα. Ακροποδητί και φευγαλέα.¨Έτσι εκεί στο Κάτω Σχολάρι, στο υπόγειο εργοτάξιο των εξαιρετικών δημιουργημάτων, επιστρέφεις στο παρελθόν, τριάντα χρόνια περίπου πριν. Όπως όταν τον γνώρισες στον ΠΑΛΜΟ. Είναι ακόμα εκεί ο πίνακας «Εν ονόματι της Ελευθερίας». Ένας πίνακας που ήταν μια στάση του ζωγράφου πάνω στα πράγματα της εποχής, μια καταγγελία ενός γεγονότος που τάραζε εκείνη την εποχή τις συνειδήσεις των ελεύθερων πολιτών. Κι άλλα τελειωμένα ή ημιτελή έργα. Ακριβά κομμάτια που δεν τα αποχωρίζεται ο ζωγράφος. Όπως ένας Γκόργκι που παραμένει και αυτός ατελείωτος για 30 χρόνια, να κοιτά εκείνο το φευγαλέο και άπιαστο στο μέλλον που δεν θα ερχόταν τελικά ποτέ.
Ζώντας ασκητικά στο ζωγραφικό άντρο του, χωρίς παρενοχλήσεις και διακοπές, με αυτοσυγκέντρωση, σκέπτεται, οραματίζεται, εμπνέεται και για να ρέπει προς καταστάσεις ψυχικές, προσπαθεί να επιτύχει ισορροπημένες μορφές με μεγαλύτερη εκφραστικότητα.
Μέσα στην ατελείωτη αλυσίδα των δημιουργημάτων του, ένα έμπειρο μάτι διακρίνει ολοκάθαρα όλο το φέγγος του πλούσιου εσωτερικού του κόσμου, που πάντοτε μεταβιβάζει στους πίνακες του. Δεν προσπαθεί να αντιγράψει, αλλά να εξωτερικεύσει ό,τι μέσα του είναι συσσωρευμένο. Κάτω όμως από τα σχήματα, τα χρώματα και το φως, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει νοήματα, αισθήματα, ανθρώπινες λαχτάρες και πόθους.
Ολοκληρώνοντας το πορτραίτο το Μ. Δραγώγια θα μπορούσαμε εντελώς σχηματικά και παρακινδυνευμένα να ξεχωρίσουμε την, εν τω βίω τέχνης, πορεία του ζωγράφου σε τρία στάσιμα.
α) Η περίοδος της τοπογραφίας και προσωπογραφίας . Η χρωματική αφήγηση της ιστορίας του τόπου και των ανθρώπων. Ο εμπρεσσιονισμός.
β) Η περίοδος της συνείδησης. Όλα τα απλά υλικά της φύσης, δίπλα του συνυπάρχουν με τις πολύπλοκες εντάσεις του εσωτερικού κόσμου, σε υπερρεαλιστική θεώρηση.
γ) Η αναζήτηση του επέκεινα. Η μετά-βυζαντινή ακολουθία των πραγμάτων.
Οι τρεις αυτές περίοδοι στην εξελεγκτική πορεία του χαρακτηρίζουν ως ένα σημείο και τις στάσεις του στο επάγγελμα και την ζωή.
Είναι όμως και οι αναβαθμοί της ψυχής του…